Lijdensweg bijna voorbij
Seraing - Voor R Antwerp FC kan de competitie niet snel genoeg voorbij zijn. Een vaststelling die niet van gisteren dateert, maar die zaterdag op Pairay weer schrijnend wijze tot uiting kwam. De rood-witten, rond deze tijd van het jaar normaliter in volle strijd voor een Europese plaats, worden dit seizoen geconfronteerd met een fenomeen dat ze al jaren vreemd was. Spelen voor de eer en voor de winstpremie. Niet meer dan dat. Er zit geen enkele bezieling meer in dit elftal dat zich echt naar het einde van de competitie sleept. Nog vijf wedstrijden, dan is de lijdensweg voorbij.
"We deden in 90 minuten gewoon niks," Ratko Svilar moest het de pers na de wedstrijd in feite niet meer komen zeggen. We hadden het zelf wel gezien. Een kopbal van Cisse Severeyns die door N'Gombo van de doellijn werd gehaald, dat was alles wat rood-wit in offensief opzicht te bieden had. In onze zaterdagkrant sprak coach Svilar harde woorden. R.A.F.C. speelde al twee jaar geen voetbal meer. De verdedigers zoeken nooit de combinatie. Het middenveld ligt open voor de tegenpartij. De aanvallers komen de bal niet opvragen. Weinig motiverende taal van de trainer voor zijn discipelen. Met die uitspraken slaat de Serviër wel nagels met koppen.
In Seraing met eigen ogen vastgesteld. Stewan Stojanovic die geen bal uitwerpt, maar het leer telkens met een verre trap weer in het spel brengt. Nico Broeckaert die in balbezit aan niemand het leer kwijt raakt en zijn heil dan maar zoekt in de lange voorzet. Als Cisse Severeyns en Kurt Vangompel daarbij dan op een eiland blijven voetballen en er in het middenveld niemand ook maar enig initiatief neemt, is de rekening vlug gemaakt. Op deze wijze kan je nooit punten winnen. Seizoenen lang speelde de Great Old volgens hetzelfde stramien. Alle ballen naar Hans-Peter Lehnhoff die zaterdag overigens in de tribune en door de Antwerpspionkop uitgebreid verwelkomd werd.
Als de ballen niet naar hem kwamen, dan ging de Duitser ze zelf wel ophalen om er iets nuttigs mee te doen. In het eerste jaar na H.-P. Lehnhoff wordt op pijnlijke wijze geïllustreerd hoe afhankelijk de Great Old al die succesjaren is geweest van één speler.
De man die dit seizoen voorzien was als spelverdeler, de Israeliër Itzhacq Zohar faalde tegen RFC Seraing eens te meer. Na 26 minuten verving Itzhacq Zohar George Kulcsar die geen vat kreeg op een uitstekende Edmilson. Een afstandsschot dat over ging en een vrijschop die in de muur strandde, het waren de enige "wapenfeiten" van Itzhacq Zohar.
"Sommige spelers verdienen geen kans meer in dit elftal," aldus een bittere Ratko Svilar. "Ze lopen niet, ze vechten niet, ze doen niks." Vragen wie hiermee bedoeld werd, hoefde niet. Hij noemde zelf man en paard. "Zohar bijvoorbeeld. Als hij op de bank moet zitten, dan begrijpt hij niet waarom dat zo is. Eens op het veld daarentegen, speelt hij alleen voor zichzelf (Peter Luysterborg - bron: onbekend - 10/04/1995).
Retrospectieve door Peter
RFC Seraing won de wedstrijd verdiend van R Antwerp FC dat haar meegereisde fans stevig teleurstelde. De teneur van deze wedstrijdverslagen is droevig, maar zo is het ook gesteld met het niveau dat de ploeg haalt. Geen enkele doelkans in negentig minuten afdwingen? Je houdt het niet voor mogelijk. Na 13 minuten bleek niemand het nodig te vinden om Lawaree te dekken, de Waal bedankte vriendelijk met een hoofdknik: 1-0. Opnieuw Lawaree, Edmilson en Isaias verzuimden om de klus nog voor de rust af te maken.
Tweede helft, niet veel beter van R.A.F.C. RFC Seraing wervelde en het mag een klein wonder heten dat de eindscore niet hoger lag. Edmilson had zelfs een strafschop nodig om de tweede treffer aan te tekenen. Laten we voor de rest maar zwijgen, veel positiefs viel er niet te zeggen. Wim Kiekens was er niet bij, en dat is inderdaad voor deze ploeg een serieuze verzwakking. Het mag evenwel geen excuus zijn om ondermaats te presteren (Antwerp Clubblad-17 - 14/05/1995).
|
