Wembley: Het avontuur

Londen, dinsdag.
De persdelegaties zijn opmerkelijk uitgebreid. Terwijl Anderlecht drie jaar geleden in Göteborg (finale Europabeker II tegen Sampdoria Genua, 2 - 0 voor de Italianen) werd vergezeld door amper 18 journalisten, meldden zich nu voor Wembley maar liefst 58 medialui. Gevraagd naar hun motivatie, noemt het grootste deel van hen niet de sportieve prestaties van Antwerp FC, maar wel het hele randgebeuren: de voorzitter, de 20000 supporters, de onvoorspelbaarheid, de contractbeprekingen.  Of zoals dit blad na de wedstrijd in Moskou onlangs blokletterde: bij Antwerp FC is altijd iets te beleven.
Dat blijkt ook weer de dag voor de finale. Als de persbus naar Wembley vertrekt voor de laatste training, worden we tot onze verbazing vergezeld door de spelersvrouwen en zelfs twee spelerskinderen: Nele, het dochtertje van Nico Broeckaert en Kenny, het zoontje van Patrick van  Veirdeghem.
De geur van dure parfums prikkelt de zintuigen en het is op slag een stuk gezelliger in de bus. Liliane Meeuws gedraagt zich zoals het de vrouw van de trainer betaamt: discreet, maar zichtbaar de leidster van het gezelschap. Blij dat ze binnenkort met vakantie kan?
"Ik heb Walter de laatste weken weinig gezien. Hij heeft het afgrijselijk druk gehad." De kinderen gaan niet mee naar Kreta. Examens, maar Wembley maken ze mee. "Zoiets mogen ze niet missen."
Op dat moment gromt persverantwoordelijke Jules Vermeiren door de microfoon dat de vrouwen na de training een kwartiertje bij hun mannen mogen vertoeven.  De voor de hand liggende grappen blijven niet uit.

En dan is het zover. Voor de eerste keer in mijn leven betreed ik het "Heilige Gras" van Wembley, The Venue of  Legends, zoals de lichtkranten rond het stadion melden. Ik loop met Rudi Taeymans door de gang waar ooit Stanley Matthews, George Best en andere illustere voetbalgoden hun opwachting maakten.  Even worden we verblind door het felle zonlicht, maar al gauw worden we overweldigd door de enormiteit van het legendarische stadion. Of is het de wereldwijde faam die Wembley door de jaren heen verworven heeft ? Feit is dat de verouderde tribunes bij nader inzien allerminst indruk maken en de zandpiste rond het terrein (bestemd voor hondenraces), er maar rommelig bijligt.
Ik vraag hoe Taeymans zich voelt. "Valt me wat tegen" zegt Taye, "met al dat zand." Ik vraag me af wat er moet gebeuren om dit Antwerp FC uit z'n lood te slaan.
Als de laatste speler van  Parma AC (een opvallend frisse Fausto Asprilla) het veld verlaten heeft, zonder ik me af om even in stilte te genieten van dit gewijde moment. Ik stap op het gras en beeld me in dat tienduizenden toeschouwers me toejuichen. Ik raak de doelpalen aan en trap een bal tegen de netten. Fotograaf Chris Wouters maakt een plaatje van de voeten van Lehnhof die het terrein betreedt. Nico Broeckaert spuwt de eerste rochel op het gras. En het mooiste moet nog komen.
Als ik weer tot bewustzijn ben gekomen, begeef ik me naar de fameuze 39 steps, die leiden naar de Royal Box waar de bekers worden uitgereikt. Heel uitzonderlijk vraag ik mijn fotograaf of ik mag poseren. Deze kans krijg ik misschien nooit meer.
Rond het veld spelen zich ondertussen verbluffende taferelen af. De spelers staan wat te flirten met hun vrouw, de twee kinderen van Lehnhof mogen strafschoppen trappen, enkele tientallen supporters zijn er - ondanks de strenge security - in geslaagd om tot bij de spelers te komen.
"Dit heb ik nog nooit meegemaakt," verzucht een suppoost die de 39 steps een laatste verfbeurt geeft. Dit is dan ook Antwerp FC, de ploeg waar alles mogelijk is.
De training verloopt volgens de geijkte rituelen: eerst op de rechterhelft, dan aan de linkerkant. Eerst een wedstrijdje, dan ééntijds aanvallen. De spelers werken en schreeuwen alsof hun leven ervan afhangt. Deze ploeg is klaar voor de finale, dat is duidelijk.
De vrouwen zijn minder enthousiast. Na tien minuten staan of zitten ze zich al te vervelen. Gelukkig is de training een klein half uur later alweer afgelopen. Tuk op het beloofde kwartiertje, spoeden de vrouwen zich naar de kleedkamer, maar daar is het een drukte van jewelste.
Journalisten, cameramannen en supporters: ze willen allemaal wel zo'n kwartiertje.  Gevolg is dat de vrouwen het moeten stellen met een vluchtige omhelzing bij het buitengaan. Nog een kus en dan de bus op. "Natte meisjes druipen af" woordspeelt veteraan-sportjournalist Bob Deps, vandaag enkel nog werkzaam voor boulevardblad Blik. Sommigen worden door de muzen nooit in de steek gelaten.

Deze keer heeft de voorzitter het niet over hooligans of contracten, maar diept hij anekdotes op uit het rijke Antwerpverleden. Hij heeft het tegenwoordig onvindbare jubileumboek "RAFC 1880-1930" meegebracht en amuseert ons met heerlijke citaten.
Eddy Wauters verwaardigt zich zelfs om met Jan Wauters te praten, de eerste keer in jaren. In ruil laat de radioman de voorzitter aan het woord in z'n programma en ook dat, is lang geleden. Alleen wanneer Eddy Wauters zijn verklaring geeft van de naam Beerschot - dat rond de eeuwwisseling is ontstaan na een banale ruzie op Antwerp FC, naar verluidt over de wijkkeuze - ontstaat er onenigheid. Van nature Beerschotgezind, houden TV-collega Frank Raes en ik het bij de officiële Bernescot, een gehucht waar eeuwen geleden schuttingen werd gebouwd om de beren op afstand te houden.             
"Beren? Op het Kiel?" ridiculiseert Wauters onze uitleg. "Nee, Beerschot komt van de beerscheppers, de mannen die de beer kwamen weghalen, want die woonden vroeger in die buurt."
En toch mag Beerschot terugkeren naar eerste (het  herstel van  de Grote Derby !) en verheugt het hem ten zeerste dat Beerschotvoorzitter Paul Nagels met zijn voltallige bestuur naar Wembley komt. Tot besluit van het voortreffelijke etentje (secretaris Paul Bistiaux: "We hebben een inspanning gedaan.  Wie weet duurt het wéér 113 jaar voor we dit nog eens meemaken.") haalt Wauters twee contracten te voorschijn. De oude overeenkomst met Walter Meeuws en een nieuw document.  "Hij mag onmiddellijk tekenen," grijnst de voorzitter. "Hier is het nieuwe contract.  Maar hij wil niet, hé !"

Is de aanblik van deze Antwerpse invasie al onwezenlijk, mijn officiële intrede is dat nog veel meer. Als een grote meneer word ik opgewacht door hoffelijke stewards en stewardessen. "Here you are, sir." Met een hoofse buiging wijst de laatste schakel van de ketting me mijn plaats aan. Het leven kan mooi zijn.
Wembley zit amper voor de helft vol, maar weer krijg ik een krop in de keel. Uit duizenden kelen klinkt het machtige Antwerpse volkslied Cheerio ! De gezangen van de Antwerpsupporters overtroeven ruimschoots de simpele kreten van de beschaafde Parmezanen. En als de Italianen nog eens weigeren om de door het roodwitte leger ingezette wave voort te zetten en de Antwerpenaars daarop reageren met het vertrouwde "Boere !", voel ik me helemaal supporter. Voor één avond kan Beerschot me gestolen worden.
Maar de droom wordt algauw ruw verstoord. Parma toont zich sneller en technisch sterker dan Antwerp FC.  Jakovljevic kruipt over het veld als een schildpad, Lehnhof - gisteren licht geblesseerd op training - maakt een uitgebluste indruk en doelman Stewan Stojanovic ligt na amper acht minuten aan de basis van de eerste Italiaanse goal. Even brengt Cisse Severeyns nog hoop in de Antwerprangen met een schitterend doelpunt en heerst er weer, kortstondig, een werkelijk huiveringwekkende sfeer in het stadion, maar rond het halfuur flatert Stojanovic opnieuw en scoort de gevreesde Alessandro Melli, 2-1.  Bij Antwerp FC haalt bijna niemand het vereiste niveau, enkel Severeyns staat echt op scherp. Straks staat Pisa weer aan de deur ...
De tweede helft begint zo mogelijk nog dramatischer. De Antwerpverdediging staat te bibberen en de aanvallers zijn zo goed als werkloos. De wedstrijd bloedt langzaam dood en vijf minuten voor tijd valt het definitieve verdict. De beul heet Stefano Cuoghi. De droom is voorbij.
Het roodwitte legioen zet - onvergetelijk - "Que sera sera" in, gevolgd door "We love the Antwerp, Always look on the bright side of life en Merci Antwerp".  De rillingen lopen over m'n rug, bijna springen de tranen me in de ogen. Laten we dus vooral niet treuren, broeders. "Rood en Wit, liefdevolle kleuren" ! En ... volgend jaar staan we er opnieuw. Dit was Wembley, the adventure of a lifetime.