De voorzitters van R.A.F.C.

Antwerp werd gesticht in 1880. Aanvankelijk deden een aantal jonge Engelsen enkel regelmatig wat aan sport, eerst op de zanderige vlakten aan de noorderdokken, later op de militaire oefenpleinen in Wilrijk. Echt voetbal, zoals we dat nu kennen, was daar nog niet bij; dat werd hier pas beoefend na 1887. Aanvankelijk speelde men vooral cricket en rugby en deed men ook aan atletiek. Of er toen al enige bestuurlijke organisatie was, is niet geweten. Die was er wel in het begin van de jaren 1890 toen het Engelstalige Brusselse blad "The Belgian News and Continental Advertiser" regelmatig berichtte over vriendenwedstrijden van de (voetballende leden van de) "Antwerp Athletic Club" en vanaf 1892 van "Antwerp Football Club". Antwerp was toen gevestigd in "Taverne Alsacienne" op de Antwerpse Groenplaats.
De eerste voorzitter van Antwerp zou de Brit Llelyn Evan Thomas geweest zijn. Veel meer dan zijn naam weten we van die man niet. Een foto is al evenmin bewaard. Wat we wel weten is dat aanvankelijk elk jaar een nieuwe voorzitter werd gekozen en dat die verkiezingen doorgingen in Café-Restaurant "The Shakespeare", op de hoek van de Leopoldstraat en de Arenbergstraat. Voor het seizoen 1893-1894 werd Herbert Debenham als "Chairman" verkozen. Hij was hier in Antwerpen agent van enkele transatlantische scheepvaartlijnen als Anchor Line en Canadian Pacific. Die Mister Debenham slaagde erin aan het einde van de Lange Leemstraat, in de wijk Zurenborg, een stuk grond te huren dat men met bekwame spoed inrichtte als voetbalveld en waar men al heel wat comfortabeler zat dan op de militaire oefenvelden in Wilrijk. Bovendien herenigde hij tijdens zijn ambtsperiode Antwerp Cricket Club, Antwerp Football Club en Antwerp Tennis Club.
Hoewel het meestal dezelfde sportbeoefenaars waren die, naargelang het seizoen cricket, voetbal of tennis speelden, waren de verschillende afdelingen, die elk voor zich andere noden hadden, toch wat uit elkaar gegroeid. Mister Herbert Debenham riep in maart 1894 een heuse "fusievergadering" bijeen. Zijn voorstel was dat er voortaan slechts één, overkoepelende voorzitter van een nieuw te vormen "Antwerp Cricket, Football and Lawn Tennis Club" gekozen zou worden en een bestuurscomité, bestaande uit 9 man ( 3 van de cricketafdeling, 3 van de footballafdeling en 3 van de tennisafdeling).
Zo werd op die vergadering Mister Lewis Potter voor het seizoen 1894-1895 tot voorzitter verkozen. Een jaar later gaf die de voorzittershamer door aan Mister Edgard Flint, die dus "Chairman" van Antwerp was tijdens de eerste officiële Belgische competitie.
Hoe lang er nog jaarlijkse voorzittersverkiezingen waren, weten we niet. Het daaropvolgende jaar verscheen The Belgian News niet meer... Wel weten we dat met vader F. Robyns Antwerp in de Velodroom van Zurenborg zijn eerste Belgische voorzitter kreeg. Dat moet dan tijdens het seizoen 1897-1898 geweest zijn, want het officiële jaarboek van de UBSSA (de voorloper van de KBVB) vermeldt in 1899 dat Antwerp geen voorzitter heeft.
In 1900 verloor Antwerp FC, door de overstap van de Britse spelers naar Beerschot, zijn Engelse karakter. Datzelfde jaar werd Oscar W. Molkau tot voorzitter verkozen. Het was een moeilijke periode waarin een onthoofd Antwerp in de eerste plaats moest trachten te overleven en al vlug geconfronteerd werd met een nieuw probleem. Antwerp FC moest de Velodroom van Zurenborg verlaten en huurde vanaf 1903 een terrein in de Kruisstraat op het Kiel. Daar was men nauwelijks goed geïnstalleerd of er ontstonden wrijvingen in het Antwerpbestuur. Oscar Molkau wilde geen tweedracht in de club en nam in 1906 ontslag als voorzitter. Daarmee waren de moeilijkheden natuurlijk niet opgelost. Zijn opvolger, de weinig autoritaire heer Nagels, kon al evenmin de eenheid herstellen. Tenslotte aanvaardde François Verachtert ad interim het voorzitterschap, alweer onder moeilijke omstandigheden, de club stond immers voor de aankoop en de inrichting van volledig nieuwe installaties in de Broodstraat.
In 1908 kwam er met de verkiezing van de toen 25-jarige Henri Elebaers tot voorzitter weer voor een hele tijd rust en stabiliteit in het Antwerpbestuur. Elebaers was enkele jaren voordien nog een aantal keren doelman van het fanionteam geweest en stond aan het begin van een topcarrière in de verzekeringssector. Hij loodste Antwerp FC veilig doorheen de Eerste Wereldoorlog. Tijdens zijn mandaat bouwde R Antwerp FC in 1923 het Bosuilstadion.
De aankoop van de Bosuilgronden leidde echter tot de grootste bestuurlijke crisis uit de geschiedenis van de vereniging. Er ontstond een diepe tweespalt tussen twee groepen binnen het bestuur, die elkaar de macht betwistten en onverzoenlijke standpunten innamen. De ene groep, belichaamd door o.a. Voorzitter Elebaers en Alfred Verdyck wilde de aankoop van gronden beperken tot de nodige 8 ha. De andere groep, geleid door Robert Heinz en de geldschieters roken financiële winst en wilden 30 ha kopen. Het was een strijd tussen het zuivere amateurisme, dat toen heel hoog in het vaandel gedragen werd en een meer commerciële aanpak. Tussen mensen die door hun werk en inzet voor de club onmisbaar waren en anderen die door hun financiële inbreng al evenzeer noodzakelijk waren. Op een zeker ogenblik liep de ruzie zo hoog op dat voorzitter Elebaers er de brui aan gaf en ontslag nam.In het vacuüm dat daarop ontstond betwistten Alfred Verdyck en Robert Heinz elkaar elk een tijd het voorzitterschap. Ze waren zelfs een tijdje samen voorzitter.
De rust keerde weer na het veroveren van de kampioenstitel in 1929. Robert Heinz en enkele "die-hards" verdwenen van het toneel en Henri Elebaers werd bereid gevonden terug te keren als voorzitter. Ondertussen was op 6 januari 1923 Royal Antwerp FC omgevormd tot een V.Z.W. en was Henri Elebaers aldus de eerste voorzitter van de Raad van Beheer. Dat bleef hij tot 1 november 1932. Weer stond niemand te springen om op te volgen. Het duurde tot 28 juli 1934 toen Fernand Collin bereid werd gevonden om de club te leiden. Collin was in het maatschappelijk leven jurist, professor aan de K.U. Leuven en bereikte als bankier de absolute top bij de Kredietbank. Opmerkelijk is wel dat de begoede familie Collin in het geschil van de jaren '20 steeds aan de kant stond van de groep Elebaers-Verdyck, zeg maar de verdedigers van het zuiver amateurisme. Aan die gedragslijn is Fernand Collin gedurende de 34 jaar dat hij voorzitter van R Antwerp FC was, steeds trouw gebleven wat uiteindelijk leidde tot de eerste degradatie uit de Antwerpgeschiedenis. Fernand Collin wilde onder geen enkel beding de stap naar het nochtans niet meer te vermijden professionalisme zetten. Hij nam na de degradatie in 1968 ontslag als voorzitter van de Raad van Beheer.
Dé logische opvolger - dat lag voor iedereen voor de hand - moest Eddy Wauters worden. Hij had drie jaar voordien een punt gezet achter een schitterende spelerscarrière bij R Antwerp FC en beschikte over dezelfde intellectuele capaciteiten als professor Fernand Collin, in wiens voetstappen hij overigens ook zou treden bij de Kredietbank. Het enige probleem was dat Eddy Wauters weigerde...
Dan maar de brave Jos Lahou, sinds mensenheugenis verbonden met de club, ooit nog componist van het "Rood en wit, liefdevolle kleuren" en 38 jaar voordien (in 1930) stichter van "Antwerp Sport", het prachtige eerste Antwerpclubblad. Het lot besliste anders. Jos Lahou overleed amper 4 maanden nadat hij voorzitter werd van de Raad van Beheer.
Er zat niets anders op dan terug aan te dringen bij Eddy Wauters, die uiteindelijk toegaf en op 20 maart 1969 voorzitter werd van de Raad van Beheer. "De grootste stommiteit van mijn leven", zal hij later vaak zeggen en we begrijpen zijn gemoedsgesteltenis. Met een achterstand van minstens tien jaar op de concurrentie moest R Antwerp FC vanuit tweede klasse een profclub opbouwen. Eddy Wauters is daar bijzonder snel in geslaagd, maar onvoorstelbare blessurepech sloeg de club in 1975 voor jaren achteruit. Aan ambitie heeft het nooit ontbroken: internationale vedetten als Karl Kodat, Laszlo Fazekas en Ratko Svilar, om enkel de belangrijkste te noemen, werden naar de Bosuil gehaald, maar ondanks de aanwezigheid van zoveel industrie in de haven blijkt Antwerpen toch niet de ideale grond te zijn voor investeringen in de sport. Op veel medewerking van de plaatselijke overheid heeft de club ook nooit moeten rekenen... Toch slaagde het R Antwerp FC van Eddy Wauters erin na RSC Anderlecht, Club Brugge KV en R Standard CL in België het rijkste Europese palmares bijeen te voetballen. Daar kan de huidige mindere periode niets aan veranderen!