R Antwerp FC weer bij de elite
Onvergetelijk en aangrijpend was het einde van die boeiende en enerverende cupmatch, die gisteren aan de André Dumontmijn werd gespeeld. Alles stond in het scenario, behalve die verrassende ontknoping. Een ontspannen, dus beter voetballend K Waterschei Thor Genk stond doorlopend dichter bij de overwinning dan een fel gehandicapt en krampachtig spelend R Antwerp FC. Spijts alle nefaste factoren wilde R.A.F.C. in die specifiek Britse geest, niet capituleren en bundelde in de laatste minuten alle krachten samen, om te proberen een gelijkspel te forceren. Twee minuten voor tijd was het bijna gebeurd als Xavier Caers een door Maurice Tillotson genomen vrijschop naar de afgezonderde Karel Beyers kopte, die de bal slecht op de schoen kreeg, maar naar de stratosfeer knalde.
Terwijl de laatste seconden wegtikten, klonk plots een fluitsignaal, dat achteraf vals bleek te zijn. Het was echter genoeg om een gedeelte van het rood-witte legioen, vijf à zesduizend fans groot, dat via transistors vernomen had dat K Berchem Sport op achterstand was geraakt, op het veld te brengen. Scheidsrechter Loraux was daar echter niet mee akkoord en stuurde de supporters terug buiten de lijnen. Toen gebeurde alles als in een sprookje: een scheidsrechtersbal, een voorzet van Theo Torfs en een gloeiende kogel van Karel Beyers in de verste hoek. Het spel werd niet meer hernomen. Stante pede werd het veld overrompeld en begon de striptease van de spelers.
Shirts, kousen noch schoenen werden gespaard. En boven dit alles rees het "Rood en Wit, liefdevolle kleuren" als een psalm tegen de terril op. Een wilskrachtig, maar leeggespeeld R.A.F.C. kon op de valreep een praktisch onafwendbare nederlaag in een gelijkspel ombuigen. Een gelijkspel dat per slot van rekening niet nodig was om na twee jaar vagevuur terug bij de elite te geraken. Proficiat voor de 90 jaar oude Great Old (Frans Van Bergen - GvA - 27/04/1970).
R Antwerp FC stunt aan de mijn te Waterschei
Wij waren om half twee ter plaatse en toen rolden autocars en gewone automobielen volgepropt met rood-witte fans aan de lopende band tot bij het stadion. Anderhalf uur voor de wedstrijd stonden die supporters van rood-wit, het muziekcorps voorop, aan te schuiven om binnen te geraken. We hebben geen pen om te beschrijven in welke talloze vormen de rood-witte kleuren daar geëtaleerd werden, hoeveel fanions en spandoeken er werden meegesleurd, hoeveel soorten rood-witte hoofddeksels werden gedragen. We kunnen onmogelijk schatten hoeveel vrouwen er met de foto van "den Antwerp" op de boezem rondliepen in de saloonbar.
En zeggen dat dit alles slechts een voorspel was van de Antwerpcrazy die de hele wedstrijd beheerste en van de tonelen die zich afspeelden na de wedstrijd. Nu moest het ook nog gebeuren dat heel de ontlading van het zo zenuwslopende seizoen van R.A.F.C. niet moest komen vanwege het verlies van K Berchem Sport, maar van een doelpunt van Karel Beyers, dat het stadion tot ontploffing bracht (Frans Clerck - bron: onbekend - 27/04/1970).
De 90e minuut...
Nou ja, zo heet dat officieel, want op ons uurwerk waren er nauwelijks 88 gespeeld. Laten we zeggen dat het de slotminuut werd doordat Vital Loraux het na het doelpunt van Karel Beyers, voor bekeken hield. Een nieuwe ontruiming van het terrein, na een tweede invasie, zag hij niet meer zitten. Voor vele Antwerpsupporters geldt deze wedstrijd nog steeds als de mooiste herinnering, mooier zelfs dan de kampioenstitel in 1957 (W.V. - Antwerp Clubblad - 5/05/1985). |
