Theo Custers troont boven "kleine oorlog" uit
Tijdens de rust van deze door ruim elfduizend kijkers gevolgde Antwerpse derby werd via de stadionluidspreker meegedeeld dat een supporter uit de Kempense gemeente Vlimmeren zich met 'vliegende vaart' naar de kraaminrichting van Turnhout moest begeven, omdat zijn vrouw daar zopas een flink uitziende baby had gebaard. Zo hebben we zaterdagavond toch nog iets positiefs kunnen optekenen in de derby die de geschiedenis zal ingaan als de 'ballade van bloed en tranen'.
Tranen omwille van het bedenkelijke spelniveau. Het voor de rust nochtans duidelijk sterker spelende Beerschot gleed in de tweede helft inderdaad af naar het matige spelpeil van de thuisploeg, die de laatste twintig minuten voor haar rekening nam zonder het tot een grootse, laat staan indrukwekkende, verrichting te kunnen brengen. Men zou Beerschot, dat in de eerste helft voldoende kansen bij elkaar voetbalde om afgetekend afstand van de rood-witte rivalen te nemen tot puntenwinnaar van dit duel kunnen uitroepen, maar dan zou men onrecht doen dan de doelman van de plaatselijke ploeg, Theo Custers, die er bijna op zijn eentje voor verantwoordelijk is dat er zaterdagavond in de sfeervolle, af en toe zelfs woelige kuip van Deurne-Noord geen doelpunten zijn gevallen.
Het bloed in de eerder geciteerde 'ballade' was na de match te vinden in de fel opgezwollen enkel van Stanislav Karasi, die een klein half uur voor het einde van de match een vanuit de toeschouwersrangen geworpen lege bierfles tegen de voet had gekregen. Incident dat aanleiding gaf tot een mededeling vanwege scheidsrechter Van Melkebeke, die (terecht) dreigde de match de staken wanneer er nog met flessen en voetzoekers naar de spelers zou worden gegooid. Op dat ogenblik met name was er op de kleine tribune en de staanplaatsen een soort 'oorlog' losgebroken tussen de jeugdige spionkoppen van de beide Antwerpse ploegen. Ook daar vielen er harde klappen. De Deurnese politie had de grootste moeite om de beide kampen te scheiden.
Op het veld werd er eveneens potig gespeeld. Ref Van Melkebeke die in het begin van de match geel trok voor Bob Geens en naar het einde van de wedstrijd toe een kaart van dezelfde kleur lief zien aan René Desaeyere, liet daartussenin een serie laakbare overtredingen laconiek passeren.
Mücher op paal
Er werd toch ook nog gevoetbald op de Bosuil. Voornamelijk in de eerste helft dan door Beerschot. De Mannekens met de veel vrijheid genietende Sanon (Wilfried Van Genechten ziek aan de partij begonnen, was onbestaande) als uitblinker rolde toen de plaatselijke weerstand. bijna spelenderwijze op. Het Antwerp-middenveld faalde zo hopeloos dat de verdediging vaak werd overrompeld en dat ook de aanval geen moment tot redelijke acties kwam. In de hele eerste helft belandde juist geteld een enkele plaatselijke poging (een kopbal van Willy Geurts) tussen de palen. Aan de overzijde werden er daarentegen bestendig vuurpijlen afgevuurd, maar Custers bleek attenter dan ooit en wanneer de britjante Antwerpkeeper zich toch eens gewonnen moest geven, raakte de dichte kopbal van Mücher het doelraam.
In de tweede helft, nadat Custers opnieuw pogingen van Hansen en Schrauwen had gered, kreeg R Antwerp FC meer greep op een veel te felle match. Wanneer Van Geersom een schot van Willy Geurts niet kon vasthouden en Stanislas Karasi het terugspringende leder dreigde in te schieten bracht de voor de geraakte Beloy ingekomen Van Gucht net op tijd redding. Op dat moment had Theo Custers er al helemaal zijn derby van gemaakt door de sensationele parade die hij uithaalde hij een harde poging van de bij pozen verdienstehjk opererende Lambert (bron: onbekend - 17/04/1978).
Theo Custers enige uitblinker in eerder matte derby
DEURNE Behoudens de laatste vijftien minuten, toen R Antwerp wat meer kracht en ondernemingsgeest aan de slag legde, heeft Beerschot de Antwerpse derby volkomen naar zijn hand gezet. Het was vaardiger en soepeler in het maneuver, tactisch beter geïnspireerd, maar kwam vooraan indringingskracht te kort om zijn overwicht in doelpunten om te zetten. Een paar doelkansen gingen aldus verloren, terwijl Theo Custers enkele sensationele reddingen verwezenlijkte op afstandsschoten van Hansen. Het is uiteindelijk dank zij de voortreffelijke verrichting van Pfaffs doublure bij de Rode Duivels, dat Antwerps nonchalance of was het onmacht niet werd afgestraft.
Globaal bekeken was de derby in de Metropool maar een mager beestje In de voorgaande week was er nochtans heel wat publiciteit gemaakt rond deze match waarin in principe beslist moest worden wie van de twee Antwerpse ploegen het recht zou mogen opeisen voor de andere in de rangschikking te eindigen. Voor wie sant in eigen land mocht worden, hadden zaterdagavond blijkbaar slechts enkele fanatieke supporters belangstelling. Toen het spektakel op het veld uitbleef, zorgden ze daar zelf in de tribunes voor. De heethoofden waren niet talrijk genoeg om de zaken uit de handen van de politie te laten lopen. Er was overigens achter de omheiningen nog plaats genoeg om de twee clans op een afstand te houden.
Beerschot kende zijn beste periode in de eerste twintig minuten, gekruid met een opmars van Walter Meeuws, die Pol Lambert afzonderde, maar diens schot werd door Theo Custers weg gepuncht. Daarna volgde een goede actie Lozano – Mücher – Schrauwen, te zwak door laatstgenoemde afgewerkt. Geen zestig seconden later leek Theo Custers geklopt. De kopbal van Mücher, uit een inzenden van Hansen, sloeg tegen de staak. De druk van Beerschot eindigde met een rush van Sanon, een van de betere speler op het veld, foutief gestuit door Bob Geens, hetgeen de Antwerp kapitein geel kostte. De laatste ophefmakende gebeurtenissen van de eerste speelhelft waren een botsing tussen Beloy en Willy Geurts, die voor de eerstgenoemde de aftocht betekende en een kopbal van Willy Geurts in handen van Van Geersom.
Na de rust zette Beerschot zijn overwicht verder, schoten van Schrauwen en Hansen werden door Theo Custers onschadelijk gemaakt. Een kwartier voor tijd veranderde het spelbeeld van uitzicht. Willy Geurts kreeg plots meer steun en er was een kamikaze-tussenkomst van Sanon nodig om de Antwerpse opportunist het scoren te beletten. Ook een poging van de opgerukte Marc Steyaert kende bijna succes, maar het was Mücher die nog het dichtst bij de winninggoal kwam. Het schot geraakte wel voorbij Theo Custers, maar vloog daarna centimeters over het doelhout buiten het veld. Het bleef dus bij een 0-0 uitslag na een eerder matige wedstrijd, waarin Sanon, Meeuws en Hansen enerzijds, Theo Custers en René Desaeyere, anderzijds, de beste individualiteiten waren. Laatstgenoemde slaagde erin door zijn uitstekende opstelling en zijn storende acties Juan Lozano vrijwel volledig uit de match te houden (HNB - Mick Michels – 1978-04-17).
"Domineren volstaat niet, je moet ook scoren!"
DEURNE — Buiten de gezamenlijke vaststelling, dat deze 141e derby de geschiedenis niets zal nalaten, waren de meeste, niet zo opgetogen aanwezigen, het er over eens dat Beerschot grotendeels het spel bepaald had. Biezonder tijdens de eerste periode gebeurde dit zelfs zo opvallend dat Van Geersom, die voor de zieke Laurijssen in het doel stond, slechts drie minuten voor rust een eerste poging van Willy Geurts moest oprapen, voor de rest evengoed in de kleedkamers had kunnen blijven. Beerschot domineerde wel het ganse gebeuren, slaagde er nochtans niet in te scoren, iets wat nu eenmaal noodzakelijk blijft om een wedstrijd ook nog te winnen,
R Antwerp FC laboreerde ondertussen aan een povere repliek, die zelden ver droeg en waaruit de aanvallers, die zich haast nooit als dusdanig konden opstellen, niet het minste voordeel konden halen. Even voor rusten kon het duo Stanislas Karasi en René Desaeyere Wilfried Van Genechten uitspelen maar deze hield er alleen een hoekschop aan over. Nog eenmaal trapte Stanislas Karasi in de richting van Willy Geurts, die toen een gat in de Bosuillucht schoot als om in dit ene gebaar de onvolkomenheden van het hele rood-witte elftal te onderstrepen.
Herrie
Gelukkig maar dat het een derby was die op het speelveld zelf binnen de perken gehouden werd. Zelfs al was Beloy dan buiten strijd gesteld na een botsing Meeuws-Geurts en zakte Stanislas Karasi in mekaar toen hij na 65 minuten, een fles tegen het been kreeg toen het tot herrie was gekomen tussen de respectieve spionkoppen. Willy Geurts bleef vergeefs optornen, nu tegen Van Gucht i.p.v. tegen Beloy. Beerschot bleef spelbepalend, Royal Antwerp FC onsamenhangend, Theo Custers uitstekend. De Antwerpdoelman stopte schoten van Schrauwen, plukte een hoekschop van Lozano en een schot van Hansen onverbeterlijk klemvast. Hij maakte het niet alleen mogelijk dat rood-wit op de been bleef, maar dat het uiteindelijk ook nog ging aandringen. Dat het niet zover kwam had te maken met dat tikkeltje geluk, dat er nu eenmaal bij moet zijn en met doelman Theo Custers die er toch weer enkele reddingen uitperste die gezien mochten worden.
Paal
Tikkeltje geluk! Dat kwam Mücher tekort toen hij na een kwartier, de Antwerpdoelman toch geklopt zou hebben ware het niet dat zijn geplaatste kopbal, uit een voorzet van Hansen, op de paal terechtkwam. Het overwicht van de paarswitten werd vroeg in rechte banen geleid door libero Meeuws die al na vijf minuten een onhoudbare solo ondernam van zestienmeterlijn tot zestienmeterlijn, gepast Lambert vrijspeelde die keihard besloot en Theo Custers toeliet een eerste keer de aandacht te trekken. Van Opdorp, Van Landeghem en Schrauwen mikten heel wat minder secuur. Sanon, die zoals Meeuws een verre inkerving ondernam kon slechts door een bestrafte tussenkomst van Bob Geens gestopt worden (20').
Een vlijmscherpe een-twee Lozano-Van Opdorp werd andermaal een gelegenheid om Theo Custers tussenbeide te laten komen. Van Geersom loste eerst het enige doelschot van Willy Geurts, moest daarna nog een schot van Marc Steyaert weren voor Mücher een laatste mooie mogelijkheid voor Beerschot voorbij liet gaan. Tijdens het laatste halfuur speelde de thuisploeg toch met meer inzet en overleg, maar slaagde er nooit in echt gevaarlijk te worden. Vermits Beerschot blijkbaar ook de beste pijlen verschoten had, bleef er nog weinig te bekijken. Naar onze smaak waren de oud-gedienden Robert Geens en Van Opdorp, nog mee van de besten van deze vertoning, buiten Theo Custers dan, die wel een speciaal pluimpje verdient om de manier waarop hij zijn werk opknapte en toeliet dat er tot het laatste ogenblik, spanning bleef in verband met de einduitslag (Marcel Geysen - bron: onbekend - 17/04/1978).
|
