Impressie van de spelers: met opgeheven hoofd naar huis

Net zoals drie seizoenen geleden zijn de Italiaanse clubs goed op weg om de drie Europese bekers te veroveren. Parma AC gaf alvast het goede voorbeeld. Het won de Beker der Bekerwinnaars. Volgende week kan Juventus volgen door de UEFA-beker te pakken en nog eens een week later zou AC Milan de kring rond kunnen maken als het dan de Champions' League wint.
Antwerp FC had gisteren in een half gevuld Wembley-stadion vechtlust te koop, maar dat volstond niet om een over meer klasse beschikkend Parma AC te kloppen. De Italianen waren zelfs nog vriendelijk voor hun Antwerpse tegenstanders. Het verschil had immers een pak groter kunnen zijn dan die twee doelpunten.
Antwerp kon de talrijk meegereisde supporters tot vijf minuten voor het einde in de ban van de match houden. Toen scoorde Cuoghi nummer drie voor Parma. Wedstrijd gedaan, geen eerste Europese beker voor Antwerp FC, maar wel een verdiend applaus van een tevreden publiek voor de Meeuws- brigade. De Europese campagne van Antwerp FC anno '92-'93 is dan ook schitterend geweest.

Geen verrassingen in de opstelling van beide ploegen. Asprilla, de Columbiaanse spits van Parma, bleef dus op de bank. De koppeltjes - voorstoppers en spitsen, u weet hoe dat gaat - vonden elkaar onmiddellijk. Smidts stapte naar de Zweedse international Brolin toe. Taeymans trok op met Melli en aan de overzijde bleef Grün in de buurt van Czerniatynski en vond Apolloni Severeyns wel een leuke jongen.
De heren zorgden alvast voor een leuke eerste helft. De vroege goals van Minotti en Severeyns zorgden enkel voor nog meer pret. Parma haalde het spel wel naar zich toe. Meer balbezit voor de Italianen dus. De gevaarlijkste acties waren ook al voor aanvoerder Minotti en co. Libero Minotti schoof trouwens veelvuldig in zodat het gevaar niet enkel van de flanken kwam. Ook het centrum van de Antwerpse verdediging werd geteisterd. Gelukkig speelde Nico Broeckaert weer een sterke partij.
Rudi Smidts had aardig wat moeite om Brolin af te stoppen. De Zweedse babyface draaide bij momenten vrij gemakkelijk van de Deurnese aanvoerder weg. Taeymans had Melli beter in de greep. Rudi kon echter niet verhinderen dat precies die spits Parma nog voor de rust op voorsprong kopte.
Het beste voetbal kwam dus van de Italianen. Soms hielden de spelers van Parma het spel iets te kort, anderzijds bewezen ze af en toe hun vierde plaats in de sterkste competitie van de wereld waard te zijn. Antwerp FC kwam voor de rust trouwens goed weg toen de Duitse scheidsrechter Assenmacher op aangeven van zijn lijnrechter ten onrechte een doelpunt van Melli voor buitenspel afkeurde. Taeymans stond bij de pass van Cuoghi op dezelfde hoogte van de spits.
De Bosuiljongens waren vooral op de counter aangewezen. Lehnhoff, die ook te veel ander werk kreeg, moest die op gang brengen want Jakovljevic liet het afweten. Jako haalde niet het niveau dat nodig is om een goede finale te spelen.
Ook Stewan Stojanovic stond niet uit te blinken. De vroegere doelman van Rode Ster Belgrado koppelde één goede reactie aan twee mindere interventies. Hij ging twee keer in de fout op een hoge bal voor de kooi. De andere Antwerpenaars stonden machteloos. Parma profiteerde voluit.
Diezelfde Melli had kort na de rust de zaak helemaal in hun voordeel kunnen beslechten. Alessandro schoot eerst voorlangs, trapte vervolgens pardoes over het leer en vond ook nog eens Stojanovic op zijn weg. Hij kon dus geen profijt puren uit enkele misverstanden in de Antwerpse defensie. Met Patrick Van Veirdeghem in de plaats van een zwak spelende Dragan Jakovljevic, waardoor Didier Segers centraal op het middenveld ging spelen, probeerde Walter Meeuws de wedstrijd een andere richting uit te sturen. Zonder succes evenwel. De spitsen Cisse Severeyns en Alex Czerniatynski geraakten niet los van hun rechtstreekse tegenstanders omdat hun medespelers er niet in slaagden ze op de juiste manier aan te spelen. Bovendien kon een duidelijk niet volledig fitte Lehnhoff zijn stempel niet op het gebeuren drukken. Omdat de Italianen vergaten de score op te drijven, bleef Antwerp wel in de wedstrijd. Echt gevaarlijk waren de Bosuiljongens enkel bij stilstaande fases. Eén daarvan werd door Kiekens net naast gekopt. Te weinig om bekerwinnaar te worden. Zeker omdat Cuoghi nog een derde doelpunt voor Parma nette.
Het Merci Antwerp bleef echter aanrollen.
Zondag wacht Antwerp FC alweer een zware opdracht. Dan moet immers FC Luik (1) worden geklopt om volgend seizoen opnieuw de Europese tour op te kunnen.

London - Georges Grün is dus de eerste Belg na Eric Gerets (winst met PSV tegen Porto) die een Europabeker op zijn palmares kan inschrijven. De aanvoerder van de Rode Duivels ver loor eerder met Anderlecht twee finales, tegen Tottenham Hotspur en Sampdoria Genua. Derde keer, goede keer, voorspelde Georges en gelijk kreeg hij.

Op basis van het spel en het aantal kansen, vond ik het zeker een verdiende overwinning, opende Grün. "Na ons vroeg doelpunt zag ik het helemaal zitten, maar die snelle tegentreffer van Severeyns zorgde voor twijfels in de ploeg. Die goal kon op geen slechter moment vallen, de vraagtekens waren plots weer groot. Gelukkig is Antwerp FC niet echt op z'n elan kunnen doorgaan en kregen wij de situatie weer onder controle. Je kan niet geloven wat een voldoening het winnen van een Europese beker geeft."
<Het geheim achter dit nieuwe succes, na de Italiaanse beker vorig seizoen?>
"De aanpak van trainer Nevio Scalla. De manier waarop hij de spelersgroep voorbereidt, getuigt van heel wat inzicht. Hij zorgt ervoor dat wij conditioneel fris het seizoenseinde ingaan en dat heeft vandaag vruchten afgeworpen. Scalla heeft gezorgd voor le petit plus, de spelers hebben de klus nu afgemaakt. Het is gewoonweg fantastisch wat deze club de jongste tijd allemaal voor mekaar krijgt. Ik kan er maar wel bij varen. Op mijn 31ste is dit toch wel een moment dat ik nooit meer zal vergeten."

Ook al verloor AntwerpFC gisterenavond de finale van Parma, de club kan deze namiddag (aankomst voorzien omstreeks 14 u.) met opgeheven hoofd landen op het vliegveld van Deurne. UEFA-voorzitter Lennart Johansson feliciteerde de clubleiding immers met het gedrag van supporters en spelers. Een niet-alledaagse opsteker.
Uiteraard overheerste echter in Antwerprangen ontgoocheling over het resultaat. Trainer Walter Meeuws beaamde dat Parma AC in Wembley gewoon de betere ploeg was.
Schitterende supporters.
"Onze tegenstander voetbalde zeer goed, staat niet toevallig vierde in de Italiaanse competitie. Parma creëerde de meeste kansen, was de beste ploeg. Toch ben ik trots dat Antwerp FC als club op Wembley heeft mogen spelen. En ik ben apetrots op het gedrag van onze aanhangers. Zij hebben getoond dat zij hun ploeg op de juiste en goede manier kunnen aanmoedigen en hun gebaar om Parma na het eindsignaal op applaus te trakteren, vind ik ronduit fantastisch."
<Maar toch, de wedstrijd>
"Tja, een aantal van mijn spelers was duidelijk overweldigd door de sfeer, leefde overgeconcentreerd naar de wedstrijd toe en heeft al beter gespeeld. Daardoor slaagden we er niet in om van de ruimte gebruik te maken. Ach, Parma was duidelijk te sterk, maar toch presteerden we na onze gelijkmaker 20 minuten op goed niveau. Toen Parma dan opnieuw scoorde, bleef ons antwoord uit. Enkele kleine foutjes (Meeuws weigerde namen te noemen, nvdr.) werden vervolgens afgestraft. Ik zoek geen excuses want de Italianen lieten na de pauze de kansen liggen om ons helemaal af te maken. En dan zie je hoe in voetbal alles mogelijk blijft. Als die kopbal van Kiekens binnenvliegt, stunten we hier misschien nog."
Lehnhoff onzeker
"Of Parma conditioneel sterker was? Frisser, dat wel. Wat wij de jongste vier maanden hebben gedaan, dat moest zich op termijn wreken. Nu moeten we nog één match winnen, zondag tegen FC Luik, want daarin wordt onze Europese toekomst veilig gesteld; nu het hier niet kon.
Bij Club Brugge zullen ze trouwens ook in zak en as zitten met de winst van Parma, want de kansen op Europees voetbal volgend seizoen worden gevoelig gehypothekeerd."
Meeuws bevestigde wel dat Lehnhoff niet topfit aan de aftrap kwam.
"Hans-Peter kreeg voor de wedstrijd een injectie in de rug en tijdens de rust nog één. De Duitser is onzeker voor de competitiematch tegen Luik (1) waarvoor Severeyns al geschorst is.
< Wat nu met de toekomst van Antwerp FC?>
"Dat moet je aan onze voorzitter vragen," meldde Meeuws de internationale pers. "In België zijn dat zeer sterke mannen, zij beslissen wat er met de ploeg gebeurt." < En zijn eigen toekomst? >
"Daar antwoord ik vandaag niet op. Ik ga nu in het hotel met de spelers rustig nagenieten van dit toch mooie avontuur. We mogen Wembley met opgeheven hoofd verlaten. Ik herhaal, het is weinig ploegen gegeven in deze voetbaltempel een Europese finale te mogen spelen. We hebben het toch maar voor mekaar gebracht."

<Gelatenheid bij de Antwerpspelers na de niet eens overdreven 1-3 nederlaag tegen Parma. Het besef dat de Italianen gewoonweg de betere ploeg waren, overheerste. Ook bij Hans-Peter Lehnhoff. De Duitse sterkhouder van de Great Old kreeg zijn ploeg niet op gang. En dat had heus niet enkel met zijn rugletsel te maken.>
"Twintig minuten voor de wedstrijd en ook tijdens de rust heb ik een inspuiting gekregen," aldus Peter. "Maar ik wil geen verontschuldiging zoeken. Parma toonde zich gewoon de betere ploeg. Misschien hebben we tijdens de aanvangsfase wat te veel respect voor onze tegenstanders getoond. Jammer van het verlies, maar ik zal deze wedstrijd nooit vergeten."
<Eén van de redenen waarom de finale van de Beker der Bekerwinnaars in het geheugen van Lehnhoff gegrift zal blijven, is de geweldige sfeer die er heerste.>
"Ongelooflijk! Zelden zo'n enthousiast publiek gezien. De supporters waren echt bereid om ons naar de overwinning te schreeuwen. Ze zijn daar niet in geslaagd omdat we te veel individuele fouten maakten. Tegen een club als Parma, die toch bij de Europese top aanleunt, is dat dodelijk. Wembley was maar half gevuld en toch was het er erg gezellig. Nu kan ik me voorstellen hoe het er tijdens een Cup Final aan toe gaat. Het is een droom om zulke wedstrijd te mogen spelen."
<Lehnhoff haalde nog een paar gemaakte fouten aan.>
"Zoals ik al zei, hebben we eerst te veel respect getoond. Het gevolg daarvan was een vroege 0-1 achterstand. Toen Cisse Severeyns onmiddellijk tegen scoorde, kwam het vertrouwen terug. Meer zelfs, we zijn iets te zeker gaan voetballen. Een Italiaanse ploeg straft zoiets af. Dingen die zeker niet mogen gebeuren, maar die niet abnormaal zijn voor een ploeg als R Antwerp FC. We speelden allen voor het eerst een Europese finale. Normaal toch dat we even van dat gebeuren stonden te kijken. In ieder geval zijn we lange tijd in de wedstrijd gebleven. Ik denk dat het voor de toeschouwers een aangename wedstrijd om bekijken was."
<Voor Antwerp komt het er nu op aan zondag tegen Luik een nieuw Europees ticket te versieren.>
"Ik hoop dat we opnieuw op de steun van het publiek kunnen rekenen. Die wedstrijd tegen FC Luik wordt misschien nog belangrijker dan de bekerfinale. Na wat we dit seizoen beleefden, willen we volgend s eizoen zeker opnieuw de Europese toer op. Toen ik die Wembley-mat oprende, overviel me een enorm goed gevoel. Moeilijk te omschrijven trouwens.
Maar eens op het veld, besef je echt dat je aan iets belangrijks bezig bent. Ondanks het feit dat we duidelijk de mindere ploeg waren, hebben we toch bewezen niet zomaar tot de finale te zijn doorgedrongen. Het was schitterend."
<Of Peter fit geraakt tegen zondag?>
"Ik moet wel. Noteer maar gerust dat Lehnhoff speelt. Als we er tegen FC Luik niet in slagen te winnen, verliezen we misschien alles. Na zo'n knap seizoen mag dat niet. Verliezen we tegen FC Luik, dan krijg je bovendien dat gepalaver weer over Antwerp FC dat geen constante in zijn prestaties kan leggen. Dat moeten we zeker vermijden."

Een uurtje na afloop van de Parmatriomf werd de heilige grasmat van Wembley alweer gaaf gerold door een tractor. De Cup Final tussen Arsenal en Sheffield Wednesday wacht, zaterdag. De sporen van het Antwerpse verlies werden zo ook letterlijk weggewist. Eenzaam achtergebleven supporters bleven op een paar zitjes in de immense tribune voor zich uit te staren.
Ondanks bepaalde beloftes, werd het de pers onmogelijk gemaakt in de kleedkamers naar reacties van spelers te peilen. De deur bleef, op advies van de Uefa, potdicht en toen de zware poort wel openging, reed de bus met de Antwerp-ploeg weg naar het Sopwell House Hotel, waar toch nog een feestje op het programma stond.
Met kunst- en vliegwerk toch nog enkele bepeinzingen uit het verliezende kamp. Severeyns en Segers komen iets uitgebreider aan het woord, Czerniatynski en Kiekens hielden het noodgedwongen kort.
<Alex Czerniatynski haalde Antwerp eerder dit seizoen in de competitie en de Europabeker al een paar keer over de streep, nu lukte dat niet.>
"Het was een enorm gevecht," vond de spits. Er werd gevochten voor iedere bal, gelukkig bleef alles binnen de perken. Bovenal ben ik teleurgesteld dat we vandaag om één of andere reden het echte Antwerp FC niet hebben gezien. Spijtig. Negen jaar geleden verloor ik met Anderlecht en Grün al eens een Europese finale tegen Tottenham, nu is Georges wel aan de winnende hand. En dan nog als mijn rechtstreekse tegenstander. Ik had het liever andersom gezien."

"Ik miste inderdaad een enige kans om gelijk te maken, mijn kopbal ging echt rakelings naast. Een kwestie van centimeters, maar eigenlijk een enorm verschil.
We speelden vanavond een beetje onder ons niveau, sommigen waren onder de indruk van de hele sfeer. Ach, Wembley, het is mooi geweest."

Zes minuten voor tijd, net nadat Parma de 1-3 cijfers op het bord had gebracht en de beslissing in de finale van de Europabeker voor Bekerwinnaars definitief gevallen was, werd Didier Segers door trainer Walter Meeuws naar de kant gehaald en vervangen door Nouredine Moukrim. Net als iedereen was Segers logischerwijze ontgoocheld over het verlies, zonder iets af te dingen van de verdiensten van de Italianen.
"Ik kwam vooral onder de indruk van de twee backs die alsmaar mee opkwamen en die ons heel wat moeilijkheden hebben bezorgd. Verder lag het tempo ontzettend hoog. Ik zat op het einde gewoon kapot. Als je dan weet dat ik de laatste weken al bij herhaling kleine problemen heb gehad, hoeft het niet te verwonderen dat ik op het laatste gewoon niet meer meekon. Goed, we hebben de beker niet gewonnen, wat niet belet dat we op een formidabele Europese campagne mogen terugblikken. Vooral voor mij kan dit seizoen niet meer stuk. Mijn eerste jaar op Antwerp FC en al meteen een EC-finale spelen: zoiets kan je alleen maar dromen."

Aanvallers die moeilijk in de wedstrijd geraakten. Middenvelders die vaak achter een ongrijpbare bal holden en verdedigers die te vaak door hun rechtstreekse tegenstanders werden gedold. Antwerp beleefde op Wembley een enorm moeilijke avond. Ook aanvoerderRudi Smidts had problemen. Thomas Brolin, de Zweedse spits, liep alsmaar van Rudy weg. Maar zoals het een goede kapitein past, verliet Rudi het zinkende schip niet. Hij bleef samen met zijn makkers knokken. Zonder tastbaar resultaat.
Rudi en de zijnen mochten wel met opgeheven hoofd naar de douches. De inzet van de Antwerp-spelers werd door de supporters trouwens duidelijk geapprecieerd.
"Veel uitleg moet er eigenlijk niet bij," zei Rudy Smidts kort na de wedstrijd. "Parma was de sterkste ploeg. Zonder discussie. Natuurlijk had ik graag als kapitein met die beker gezwaaid. Maar we moeten toegeven dat de Italianen meer te bieden hadden dan Antwerp FC. Wij waren al tevreden dat we naar Wembley mochten komen. Natuurlijk waren we hier om te winnen, maar Parma was sterker. Punt uit."
<Smidts gaf toe dat hij moeilijk vat kreeg op Brolin. Hij bleef de loftrompet voor Parma bovenhalen.>
"Het probleem met Brolin was dat hij zich steeds diep op het middenveld liet terugzakken. Ik kon hem onmogelijk overal blijven volgen. Parma speelde eigenljk met één diepe spits, Melli; die was voor Taeymans. Doordat Brolin zich liet afzakken, kwam er ruimte voor de opkomende jongens op de flanken en voor libero Minotti die veelvuldig in het centrum van onze verdediging opdook. Parma speelde het gewoon heel goed. Wij vonden geen gepast antwoord. Het systeem dat de Italianen speelden, werd onze dood."
<Weinig kansen>
De Antwerpaanvoerder had geen moeite toe te geven dat de Great Old zelf weinig doelkansen kon creëren.
"Onze eerste aanval werd omgezet in een doelpunt. Een knappe goal trouwens. Veel meer kansen hebben we inderdaad niet gekregen. Wij moesten vooral verdedigen. Vandaar. Kiekens op rechts en Segers op links kwamen geregeld tegen twee tegenstanders te staan. We hebben gespeeld voor wat we waard waren, maar dat volstond niet om de finale ook te winnen."
<De sfeer die in de Engelse voetbaltempel heerste, had ook Rudi Smidts niet koud gelaten.>
"Kippenvel, jong. Eerlijk waar. En die schitterende houding van de supporters. Zo is voetbal spelen echt leuk. Ik weet dat het een droom is, maar als je het mij vraagt mag er elke week zo'n wedstrijd op het programma staan. Ik denk wel dat het Wembleystadion zich echt voor een uitstekende sfeer leent. Zet daar slechts vijfduizend toeschouwers in en het wordt nog altijd iets onvergetelijks.
<Stewan Stojanovic ging bij de eerste twee doelpunten in de fout. Smidts had het gezien, maar wilde zijn doelman zeker geen steen werpen.>
"Winnen of verliezen, dat doe je met elf. Dat is één van de dingen die bij Antwerp FC steeds worden voorgehouden. Het is trouwens de sterkte van onze ploeg. In blok, met z'n allen.
Natuurlijk zijn er fouten gemaakt, maar niet enkel door Stojanovic. Aanvallers, middenvelders, verdedigers; we hebben bij bepaalde fases gefaald. Op het niveau van een finale worden die zaken afgestraft. Ach, eigenlijk moeten we daar niet over zeuren. De finale is achter de rug; gespeeld en verloren. Jammer, maar het is niet anders. Zondag wacht alweer een andere opdracht(1).
<Die opdracht heet Luik(1). Spelen voor twee punten en een Europees ticket. Kan een ploeg die de finale verloor, zich opnieuw opladen?>
"Natuurlijk wel. Zondag is het alweer wat anders. Het is de laatste wedstrijd van het seizoen. Het moet dus lukken om een laatste keer alles te geven. Antwerp FC zal ook volgend seizoen Europees spelen. Dat zijn we de supporters, die ons in Londen zijn komen steunen, verschuldigd.

We kunnen ons best voorstellen wat er in het gemoed van de Antwerpspelers omging op het moment dat het eindsignaal op Wembley weerklonk en hun concurrenten van Parma mekaar in de armen vlogen omwille van de  Europese bekerwinst.  Sommige roodwitten stonden er bedremmeld bij, één man liet zich languit op de "heilige grasmat" neervallen en bleef minutenlang op zijn rug liggen: Cisse Severeyns, die met zijn doelpunt de hoop van de talrijke roodwitte supporters deed heropleven na die vroege opdoffer.
"Ik ben sterk ontgoocheld.  Ik heb dan wel zelf gescoord, maar van deze finale had ik eerlijk gezegd meer verwacht.  Vooral tegenover de Italiaanse supporters wilde ik na mijn mislukt avontuur in Pisa nog iets bewijzen.  Het heeft niet mogen zijn en in alle eerlijkheid moeten we onze nederlaag toegeven.  Misschien zullen de supporters nu iets meer begrijpen waarom ik het destijds in Italië zo moeilijk had.  Ik had in ieder geval op Wembley liever de ereronde gelopen, dan zelf te scoren."
Dat scoren was voor Cisse Severeyns nochtans erg belangrijk, nu het nog steeds niet vast staat dat zijn optie bij Cova Invest gelicht zal worden.  Dat moet uiterlijk zaterdag 15 mei gebeuren.  De "twijfelaars" binnen het Antwerpbestuur zal het allicht niet ontgaan zijn dat Severeyns in Londen één van zijn betere wedstrijden van de laatste maanden speelde en tevens voor het eerreddende doelpunt zorgde.  Iemand die negentien keer scoorde in de nationale competitie - zonder elke keer aan de aftrap te verschijnen - kan tenslotte moeilijk veroordeeld worden omdat hij enkele weken een iets mindere indruk laat.

Eddy Wauters was in topvorm toen hij afgelopen maandag de verzamelde pers toesprak. Het decor: het riante Sopwell House Hotel in Saint Albans, verblijfplaats van spelers en begeleiders. Glunderend verhaalde de voorzitter de roemrijke geschiedenis van Antwerp FC: de allang vergeten titels, de twee bekers en natuurlijk de Engelse roots van de club.
"Onze eerste voorzitter was een Engelsman. Het kan dus geen toeval zijn dat we nu in de finale staan op Wembley."
Wauters besloot zijn toespraak - in voortreffelijk Engels - met een lofzang op Walter Meeuws en de spelers, een vrij uitzonderlijke gebeurtenis.
Een kwartier later confronteerde ik Eddy Wauters met het opmerkelijke gegeven dat zijn club amper een paar weken geleden nog aan alle kanten onder vuur lag, maar dat het tij nu volledig gekeerd lijkt. Antwerp is niet alleen meer de ploeg van 't stad, maar van 't hele land.
"Tja, dat is normaal," zei de voorzitter. "In het voetbal wordt alles bepaald door de resultaten. Hebt u nog iets gehoord van de hooligans? Die mensen hebben ook beseft dat ze een inspanning moeten doen om de club draaiende te houden. De contract-besprekingen? Fel overdreven door de pers. Woord en wederwoord proberen te forceren. Het is nu genoeg geweest."
<En welke spelers gaat Antwerp FC kopen? De supporters verwachten dat Wauters met een paar spectaculaire namen op de proppen zal komen.>
"Inspanningen doen we altijd," aldus Wauters, "maar de supporters mogen af en toe ook eens een inspanning doen. Tegen Lierse was er amper 3.000 man. Anderzijds stimuleert zoiets mij om nog harder te werken voor R Antwerp FC."
En de club eindelijk nog eens naar de echte top te leiden, als waardige concurrent voor de titel?
"Dat zou ik inderdaad nog eens graag meemaken. Drie jaar geleden hebben we de titel op een haar na gemist en ik denk dat we nu opnieuw goed gewapend zijn om ons in de strijd om de eerste plaats te mengen. We hebben nu al zeven internationals. Doe er daar nog wat bij en we hebben er elf !"